* ترجمه شده از مجله کسب و کار هاروارد.
در ده سال گذشته سرمایهگذاری خصوصی در زمینه خدمات درمانی در ایالات متحده رشد چشمگیری داشته است. این امر به لطف سرمایهگذارانی صورت گرفته که خواهان ورود به بازاری بزرگ هستند که به سرعت درحال رشد است و از ثبات اقتصادی و بازدهی بالایی طی چند سال گذشته برخوردار شده است. شرکتهای سرمایهگذاری خصوصی و سرمایهگذاری خطرپذیر درحال سرمایهگذاری در تمام زمینههای درمانی هستند؛ از ایدهپردازان فناوری سلامت گرفته تا امکانات درمان اعتیاد و اقدامات پزشکی. تنها تعداد معاملات سرمایهگذاران خصوصی در سال ۲۰۱۸ به حدود ۸۰۰ رسید که ارزش کل آن بیش از ۱۰۰میلیارد دلار بود.
سرمایهگذاری خصوصی (Private Equity) چه نقشی ایفا میکند؟
در حالی که سرمایهگذاری خصوصی از طریق الگوهای جدید توزیع، فناوری و بازدهی عملیاتی، نوآوری را در خدمات درمانی به ارمغان میآورد، وجهی دیگر برای ورود سرمایهگذاران به خدمات درمانی وجود دارد. شیوه تجاری مشترک آنها در خرید، رشد از طریق کسب درآمد یا «اندوختن سرمایه» و نیز فروش با درآمد بیش از حد معمول باعث نگرانی است.
پدیده صورتحسابهای حیرتآور را در نظر بگیرید؛ فاکتورهای پزشکی که بیمار برخلاف انتظارش دریافت میکند. زیرا در یک مرکز درمانی عضو شبکه، تحت درمان پزشکی قرار گرفته است که خارج از شبکه بوده است. اخیراً این موارد بسیار مورد توجه قرار گرفته و دست کم تا حدی شرکتهای مورد حمایت سرمایهگذار آنها را مدیریت میکنند تا خارج از شبکه باقی بمانند (بدون قرارداد با بیمهها). به این طریق میتوانند برای خدمات اورژانسی یا حوادث غیرمترقبه بیماران هزینههای بالایی دریافت کنند. شرکتهای سرمایهگذاری خصوصی در پی خرید و رشد تخصصهایی هستند که سهم نامتناسب و غیرمعقولی از صورتحسابهای حیرتآور تولید میکنند؛ مانند پزشکان بخش اورژانس، متخصصان بیمارستانها، متخصصان بیهوشی و رادیولوژی.
در بخشهای دیگر این اقتصاد، مصرفکنندگان میتوانند از قیمت کالا یا خدمات اطلاع یافته و در صورتی که از قیمت تمامشده راضی نباشند، آن را خریداری نکنند. اما در موارد صورتحسابهای عجیب و غریب، این امر صورت نمیگیرد. غالباً بیماران از قبل نمیدانند که به این خدمات خاص احتیاج دارند و در انتخاب پزشک خود نیز گزینههای کمی در اختیار دارند.
گروههای مختلفی برای کاهش شدت رشد حمایتهای سیاسی دوجانبه و بهمنظور محافظت بیماران از صورتحسابهای غافلگیرانه، علیه قوانینی رایزنی کردهاند تا این عمل را محدود کنند. یکی از این گروهها «اتحاد پزشک و بیمار (Doctor Patient Unity)» است که بیش از ۲۸میلیون دلار برای تبلیغات هزینه کرده است. این گروه اساساً توسط شرکتهای سرمایهگذاری خصوصی و بزرگ تأمین میشود و فعالیتهای پزشکی و پرسنل اورژانس سراسر کشور را در اختیار دارد. ظاهراً فعالیت آنها تأثیرگذار بوده است؛ زیرا تلاش برای تصویب حمایتها در مجلس متوقف شده است.
Private Equity در گذر سالها
اقدامات پزشکی سالها سرمایهگذاری محبوب شرکتهای خصوصی بوده است. طبق تحلیل منتشرشده در قانون بلومبرگ، معاملات عملی ۴۵ پزشک در سه ماه اول سال ۲۰۱۹ اعلام یا متوقف شد. اگر همینطور ادامه یابد، تعداد معاملات خرید پزشک و دندانپزشک در سال جاری از ۲۵۰ معامله عبور خواهد كرد؛ این رقم بیش از مجموع آن در سال ۲۰۱۸ است. بله، این سرمایهگذاریها میتواند جایگزینی برای پزشكان مستقل و حرفههای پزشکی كوچک باشد تا خود را به بیمارستانها نفروشند. همچنین به آنها كمک میكند به مخارج کلی اداری رسیدگی کنند كه این امر آنها را از كارهایی كه برای انجام آن آموزش دیدهاند (ارائه درمان) دور میكند. اما ظاهراً در برخی موارد رویکرد سرمایهگذاران برای افزایش درآمد، گرانفروشی به بیمارانی است که از آسیبپذیری بیشتری برخوردارند.
مشکل فقط این نیست که صورتحساب بسیار بالا از اقدامات پزشکان تحت حمایت سرمایهگذار به بیمار ارائه میشود. بخشهای مستقل نوظهور و تحت مالکیت سرمایهگذاران خصوصی به دلیل ازدیاد و ردهبندی بالا مورد بررسی قرار میگیرند. بیشتر ویزیتهای بخشهای مستقل نوظهور برای درمانهای غیر اورژانسی است و درمان آنها ممکن است ۲۲ برابر بیشتر از مطب پزشک باشد.
شرکت های خصوصی مورد حمایت سرمایهگذاران که به مصرفکنندگان آسیب میرسانند، هرچند که در کوتاه مدت سودآور باشند، در درازمدت عملکرد مالی خوبی ندارند. برخلاف بسیاری از بازارهای دیگر، بخش مراقبتهای بهداشتی هم بسیار قانونمند است و هم نسبت به واقعیت یا ظاهر قربانیشدن بیماران و افراد آسیبپذیر بسیار حساس است. خشم مصرفکننده فوراً به مداخله دولت منجر میشود.
آخرین نگاه به نقش سرمایهگذاری خصوصی PE
سرمایهگذاران با حل مشکلات بسیار سیستم مراقبتهای درمانی، افزودن ارزش واقعی به سیستم درمانی، ارائه خدمات باکیفیت و مقرونبهصرفه و دفع زبالهها، بیشترین سود را خواهند برد. کسانی که سعی میکنند سود خود را در کوتاهمدت با افزایش قیمت و بدون افزودن مزایای واقعی بهداشت و درمان به حداکثر برسانند، این رویکردها را پایدار نمیدانند. قانونگذاران و نهادهای نظارتی به آنها اجازه نمیدهند که مدتی طولانی از چنین روشهایی دور بمانند.